به همسر عزیزم زهرا – 16/10/1398
قَرَض این است که حرف برای گفتن بسیار باشد و زمان برای شندینش اندک، همسرکمچونان که زمان سپری می شود و روز ها یکی پس از دیگری میدوند حسرت دوباره به آغوش کشیدنت بر دوش من سنگین و سنگین تر میشود . لبخند های همیشگیت پشت و پناه من باشد و روز ناراحتیت حسرت فزاینده ایست برتمامی حسرت هایم از این دنیا ، از این دنیایی که تنها موهبتش بر من تو بودی. حسرتی به درازای این که یک روز شاد بودنت بهتمام بدهکاری هایم به تو اضافه شد. دستان مهربانت سکینه قلب من باد آنگاه کههراسان و نگران از دنیای دنیه خارج از پیش تو به تو باز می گردم ،سوزش لب هایم آنوقت که برایم چای قند پهلو می آوری چونان شیرین است که چای را ، تلخ که میخورمقندم بالا می رود . حورای وجودت چنان سوزان است که در سوز سرمای زمستان تک تک سلولهای بدنم عرق سوز می شود. خلاصه بگویم تمام حرف های نگفته ام که در سینه ام حبس مانده ، دوستت دارم هایی استکه انقضایش به بلندای تاریخ ابدیت است پس سوگند به چشمان پر عشقت آنگاه که بیصبرانه چون کودکی مشتاق بر در است در انتظار من سوگند به لاک قرمزت و لب های رژآلودت که آراسته ای برای من ، دوستت می دارم .
پاسخ عشقم به نام ای که برایش فرستاده بودم
تو ,، ,های ,هایم ,روز ,حسرت ,است که ,می شود ,به همسر ,به تو ,آنگاه که
درباره این سایت